Bij het UWV

U heeft geen toegevoegde waarde voor de maatschappij.

Daar zit ik dan samen met mijn man te wachten in de wachtkamer bij het UWV voor een afspraak. Ik zit nog steeds in de ziektewet en spoor 2 is bijna afgelopen. Wat een ellende allemaal! Nadat ik te horen kreeg dat ik kanker had, dacht ik alles wel even te doen en in december weer lekker een beetje terug aan het werk te gaan. Werken met de kerst in de thuiszorg vond ik altijd gezellig en daar keek ik naar uit. Natuurlijk geen volle werkdag, maar gewoon s’morgens even een paar uurtjes bij “mijn” patiënten langs, weer terug in het normale leven.

Maar alles liep anders dan ik me had voorgesteld. Die uitputtende vermoeidheid de hele dag door. S’morgens hoor je toch met energie je bed uit te komen? Nou vergeet het maar! Uit bed en dan onder de douche en mijn energie was ver beneden pijl. Het mannetje van Duracell stond ver in de min met de batterij 😊. Lekker even een wandeling maken met de onze hond Max. Heerlijk er even uit in het zonnetje, tot dat plots klap de energie op was. Telefoontje naar mijn man “’ Richard ik zit op het bankje bij de beelden tuin, kan je me ophalen?”. Na dien sprak ik maar af welke route ik ging wandelen, voor het geval dat…

En dan mijn geheugen, mijn hersens leken wel pap. Ik kon niks onthouden, tot groot plezier en soms tot groot ergernis van mijn kinderen. (15 en 18 jaar) Het ging tot MAM, dat heb je al 100 x gevraagd!!! Tot; MAM, ik mocht van je de auto meenemen! Ik vond het vreselijk! Ik, die een geheugen had van een olifant en nu kon ik mijn spullen niet meer vinden in huis. De kasten opruimen en de spullen op een andere plek leggen was echt geen goed idee. (Ik kon echt niets meer terug vinden. Dus een tip van mij; Ga niet je kast, zolder, kelder, keuken kastjes opruimen, je kan ze wel schoonmaken, maar zet alles terug op de oude plek, dat voorkomt een hoop ergernis)

En misschien herken je dit ook wel; Emoties die alle kanten op schieten. Anita huilt, Anita lacht. Zomaar, zonder reden, een rollercoaster van emoties. Man en kinderen die er absoluut geen raad mee weten. Ik ben veranderd zonder dat ik dat wilde.

En daar zit ik dan, te wachten bij het UVW, het laatste gesprek. De afgelopen periode heb ik veel gesprekken en onderzoeken gehad. Bij de arts, bij de arbeidsverpleegkundige, een geheugen test noem maar op. Vandaag krijg ik te horen wat mijn toekomst is. Ik voel me machteloos en ontzettend boos. Ik heb geen inspraak, alles wordt voor mij beslist, ik mag niet zeggen waar ik nu behoefte aan heb, hoe ik mijn toekomt zie.

Eenmaal binnen bij de arts komt het “verlossende” woord er uit. “U heeft geen toegevoegde waarde meer voor de maatschappij!.” Ik ben afgeschreven, niemand meer, ik ben niet meer nodig in de maatschappij, ik ben niks meer waard, niemand wacht meer op mij, afgekeurd.

Opluchting aan de ene kant, dat de druk weg is om terug aan het werk te gaan, kwaad op de manier waarop de arts het bracht. Afgeschreven! Nou wacht maar af! Dan ken je mij nog niet!

Dit was mijn verhaal.
Wat is jouw verhaal?

Hoe heb jij je gesprekken bij het UWV ervaren?
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring en zou het heel leuk vinden om wat van je te lezen!