Je leven na kanker

Herken je jezelf in de foto hiernaast? Je bent klaar met de behandelingen. Hét moment waarop je zo lang hebt gewacht. Nu kun je eindelijk je leven weer oppakken. Daar heb je intens naar uitgekeken.

Maar nu je zover bent… Het plaatje dat je in je hoofd had, klopt niet met de werkelijkheid. Tot voor kort waren de weken gevuld met behandelingen, afspraken en spanningen om de uitslag. Tijd om na te denken had je niet. Behalve dan aan alle dingen die je weer wilde doen als alles achter de rug zou zijn.

Natuurlijk ben je geweldig blij dat alles voorbij is. Het is een tweede kans. Nu zou je alles uit het leven moeten halen wat erin zit! Maar hoe doe je dat nu eigenlijk? Je wilt weer je oude zelf zijn, maar wat betekent dit voor jou?

Ik heb geen pasklare antwoorden op al je vragen. Maar ik kan je wel helpen om weer een mooi, gezond en gelukkig leven te leiden, ondanks de weg die je moet. Die weg, zo weet ik uit ervaring, moet je leren integreren in je nieuwe, ‘normale’ leven, op een manier die zinvol is, zodat je weer plezier in je leven hebt.

Nu je behandelingen voorbij zijn, gaan die mensen weer door met hun dagelijkse bezigheden. “Je bent nu toch klaar?” Maar juist nu gaat de verwerking van alles wat je hebt verder. Velen van ons leven dagelijks met de herinneringen aan de periode met kanker en de gevolgen ervan: de medicatie, angst, bijwerkingen, controles, noem maar op.

Ik voelde me vaak eenzaam na de kanker. Het leven ging door. Het leven van mijn man, kinderen en vrienden ging door. Dat is ook goed, maar ik had het idee dat mijn leven stil stond. Ik wist niet meer wat ik moest doen en mijn emoties gingen alle kanten op. Er waren tranen die zomaar over mijn wangen rolden en ook gewoon niet meer stopten! Ik had er een hekel aan. En ik was moe, moe en nog eens moe.

Ik had me voorgenomen om elke dag te wandelen met de hond. Eerst een blokje om het huis en steeds wat verder. Lekker conditie opbouwen. Iedereen kan wandelen toch? Daar ging ik, vol goede moed met onze hond Max, maar het is wel gebeurd dat ik mijn rondje niet kon afmaken. Gelukkig stonden er genoeg bankjes om te rusten, maar soms moest ik een telefoontje plegen naar mijn man. “Richard, ik zit daar en daar, wil je me ophalen?”

Wil je me laten weten waar jij tegenaan loopt?

Groetjes Anita